acemi bir kalemin!:) paylaşıma ithafen..

hayatı sorguladıkça görüyorumki aydınlanmaya yaklaştığım
ve sonra bir anda elimden kaçırdığım anlar oluyor.



beni mutlu eden şey sevmek midir yoksa sevip karşılığında sevgi alabilmek midir?

hayatımın bazı safhalarında sevip-sevilmek demiş olsam da zaman zaman hatırladığım
gibi sevebilmektir aslında.
kendini sevebilmek, kendine biraz benzeyeni sevebildiğin gibi kendinden tamamen
farklı olanı ve hatta hatta kendini sevmeyeni de sevebilmek.
aslında tüm fiziki keyiflerden daha tatminkar.



hepimiz tanrının suretinde yaratıldık ve bazılarımız ışığıyla aydınlanırken bazıları da karanlıkta
kalır. ama eğer aydınlıkta olduğumuzu düşünüyor ve buna rağmen birilerine karşı antipati ve kızgınlık besliyorsak aceba gerçekten aydınlıkta mıyız diye tekrar durumumuzu gözden geçirmemiz gerekebilir.



hepimiz hem çok zayıf hem de aydınlanmış, kudretli olma potansiyeline sahibiz ve yönümüzü kendimiz belirliyoruz. içinde bulunduğumuz çevrenin çeşitli unsurlarından korkmak, nefret etmek veya sevmek seçeneği tamem bizim özgür irademizde. ama bilmemiz gerekirki güçlü, kudretli olmayı istemek aslında karşıt güçlerin birbirini itmesi prensibiyle çalışır. güçlü, bütün olmak istedikçe başkalarının bizden daha yetersiz olmasını ister ve onları kıskanırız. oysa aslında "bir" arada olmayı istedikçe ve sevgi bağıyla "birleştikçe" içimizdeki yanlız, güçsüz ve zayıf benlikten kurtulup aydınlanırız. varlığından memnun, kudretli bir ruh olarak bütün hale geliriz.



bu dünyada bir amacı yerine getirmek için varız, ve bunun farkına varmadan da bir sonrakine geçme ihtimali her zaman mevcut...